عشق به حسين دليل نمیخواهد ،

گويى خاك وگل ما را با محبت او سرشته‏ اند

و خون خدا، سرچشمه همه درياهاست. به تو می‏گويند: «حسين» ، زيرا به يقين، ذهن تاريخ، نمیتواند خون خدا را تفسير كند، جز با نام تو. و «حسين» را نمیتوان تفسير كرد، مگر با عشق. تا دنيا دنياست، عشق هم میماند،اگر در حسين (ع) محو شود.

به تو می گويند: «حسين» ، زيرا پژواك نامت در تلفظ كربلا طنين‏ انداز است و كربلا، حماسه مكرر آفرينش انسان است. در اين گردش متناوب، خون زاده می ‏شود و تا ملكوت اوج می ‏يابد و به شهادت می ‏رسد و دوباره زاده می شود و دوباره و دوباره...

و تو، نقطه مركز اين حركت دوّار هستى كه شعاعش تا بی نهايت، استوارى دارد.
از عاشوراى حضورت، تا اربعين عروجت، تاريخ را هزاران پيچ و خم رخ داده است و هر لحظه انگار فصل تازه‏اى از حماسه بودن توست.
زمانه، حرف‏ها دارد، ولى ناباورانه سكوت خويش را به سوگ نشسته است. تاب گفتن هم ندارد، چرا كه ظرف ادراك‏ ها حقير است.

ميدان جاذبه شگفتت، هر دو قطب زمينى را می ‏ربايد و همه جاذبه‏ هاى ديگر را از دل می راند و به يك سو می ‏افكند، تا تنها تو باشى و بس. با كلمات نمی‏شود بازى كرد، وقتى كه پاى عظمت تو در ميان باشد.

دستم به قلم می ‏رود و قلمم، تاب نقش زدن را بر كاغذ بى جان ندارد. نامت آتش می ‏زند به جان آب، چه رسد به كاغذ، حتى اگر كاغذ، صفحه‏ اى باشد به وسعت تمام آسمان‏ها.
در دايره كلمات، واژه‏اى نمی ‏شناسم كه تقدس تو را بنماياند و عظمت مبهم تو را به زبان آدم‏هاى اين دنيا تعبير كند،جز واژه خدايى «حسين (ع) » كه «حسين» تنها در «حسين» تفسير می ‏شود. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: